ഇന്നലെ - ഡിസംബര് 12 നു പതിനൊന്നു മണിക്കൂര് നീണ്ട പോണ്ടി-തിരുവനന്തപുരം കാര് യാത്ര കഴിഞ്ഞു തളര്ന്നു അവശനായി പനിയും പിടിച്ചു രാത്രി പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് കോളേജിലെ ഹോസ്റ്റലില് തിരികെ എത്തുന്നു. ഉറക്കം തലയ്ക്കു പിടിച്ചു കട്ടിലിലേക്ക് മറിഞ്ഞു വീണു.
അവിടെയാണ് സംഭവങ്ങളുടെ തുടക്കം.
ഉറങ്ങി കുറെ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള് .. ഞാനും കോളേജില് എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച കൂട്ടുകാരും ഒരു വിവാഹത്തില് നില്ക്കുകയാണ്. ആരുടെയാണ് വിവാഹം എന്നാണോ? മിഥുന് മോഹന് എം.ജി - നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ക്ളാസ് മേറ്റ്, സുഹൃത്ത്. അവന്റെ വിവാഹം അടിച്ചു പൊളിക്കാന് വന്നതാണ് നമ്മളെല്ലാം. വധു ഒരുങ്ങുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങള് വധുവിനെ കണ്ടിട്ടില്ല. അവന് നമ്മളോടൊക്കെ കാര്യം പറഞ്ഞു നിന്നിട്ട് മണ്ഡപത്തിലേക്ക് കയറി.
പതുക്കെ വധു വന്നു. വധു അവന്റെ അടുത്തിരുന്നു.
അപ്പോഴാണ് നമ്മളെല്ലാം ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത് - വധു ആരാണെന്നോ? - ദീപിക പദുകോണ് ..!!!
പണ്ടാരം!!! ദീപിക പദുകോണ് ആണോ അവന്റെ വധു? ഇതൊക്കെ എപ്പോ സംഭവിച്ചു? എങ്ങനെ സംഭവിച്ചു? കാണുന്നതൊക്കെ സത്യമാണോ ഈശ്വരാ? അതൊരു സ്വപ്നമല്ല എന്ന് ഞങ്ങള് മനസിലാക്കി. അതെ, അത് ദീപിക പദുകോണ് തന്നെ. കൂടുതല് സുന്ദരിയായി, മിഥുന്റെ കൂടെ കതിര്മണ്ഡപത്തില് ഇരിക്കുന്ന ദീപികയെ കണ്ടതും നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ അസൂയ ഉണര്ന്നു... അവനോടു അടക്കാനാവാത്ത അസൂയ.
കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഫോട്ടോ സെഷന് തുടങ്ങി. ദീപിക പദുകോണ് അവന്റെ മടിയില് തല വെച്ചു ചാരി കിടക്കുന്നതും, മിഥുന് അവളുടെ തോളത്തു കയ്യിട്ടു നില്ക്കുന്നതും, അവന് അവളുടെ കാതില് സ്വകാര്യം പറയുന്നതും... ഓഹ്...!!!! എല്ലാം കൂടി കണ്ടപ്പോള് നമുക്കങ്ങോട്ടു അസൂയ മൂത്ത് തുടങ്ങി... അസഹനീയമാം വിധം അസൂയ മൂത്ത് നമ്മള് പുറത്തേക്കിറങ്ങി...
പിന്നെ സ്വയം ആശ്വസിപ്പിക്കാന് എല്ലാരോടും പോയി "കണ്ടോ കണ്ടോ..? അവന് നമ്മുടെ പയ്യനാണ്... നമ്മുടെ കൂടെ ഇരുന്നു പഠിച്ചതാണ്..." എന്നൊക്കെ പറയാന് തുടങ്ങി.
അപ്പോഴേക്കും ദീപികയും മിഥുനും കൂടി ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു... അവര് അടുത്തെത്തിയതും ക്ളൈമാക്സില് കെ.എസ്.ഇ.ബി ഫ്യൂസ് ഊരിയത് പോലെ ശൂന്യം...
ഒന്നും മനസിലായില്ല.
പിന്നെ മനസിലായി, ഞാന് അതിരാവിലെ ഒരു സ്വപ്നം കാണുന്നതായിരുന്നു!
അതിരാവിലെ കാണുന്ന സ്വപ്നം ഫലിക്കുമെങ്കില് മിക്കവാറും ദീപിക പദുകോണ് മിഥുന്റെ തലയില് തന്നെ!!!
ഡാ എം.ജീ, നിനക്ക് നൂറായിരം വിവാഹ ആശംസകള് ...!!!
Monday, December 13, 2010
Tuesday, December 07, 2010
ഡിസംബര് ... നീ സുന്ദരിയാണ് ...
ഡിസംബര് ... പുലര്കാല മഞ്ഞിന്റെ കുളിരുള്ള തണുത്ത ഡിസംബര് ... ജീവിതത്തില് കുറെയേറെ പ്രതീക്ഷകള് നല്കിയ ഒരു വര്ഷത്തിന്റെ അവസാനം ... ഇനിയും കൂടുതല് പ്രതീക്ഷകള് സമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട് മറ്റൊരു വര്ഷത്തിലേക്കുള്ള കാല് വെയ്പ്പിനുള്ള ഡിസംബര് ... നീ സുന്ദരിയാണ്. മൂടല് മഞ്ഞും കൊഴിഞ്ഞു വീണ ഇലക്കൂട്ടങ്ങളും മഞ്ഞിലൂടെ ഉദയ സൂര്യനെ നോക്കി നില്ക്കുന്ന കുഞ്ഞുപൂവും ഇണക്കുരുവികളുടെ ഗാനവും നിനക്ക് മാത്രം സ്വന്തം. നീ സുന്ദരിയാണ് ഡിസംബര് ....
(എങ്ങനെ ഉണ്ട് ...? അതാണ് സാഹിത്യം...!)
ഈ വര്ഷം ജീവിതത്തില് എന്തൊക്കെ ഉണ്ടായി? അതൊക്കെ കണ്ടുപിടിക്കണം. അതിനുള്ള സമയം കൂടിയാണ് ഓരോ ഡിസംബര് മാസവും.
അടുത്ത വര്ഷത്തേക്ക് പുതിയ പുതിയ പ്രതിജ്ഞകള് എടുക്കാനുള്ള സമയം ആണ് ഡിസംബര് (ആ പ്രതിജ്ഞകള് തെറ്റിക്കാനുള്ള മാസം ആണ് "ജനുവരി")
ഈ കഴിയാന് പോകുന്ന വര്ഷത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് ...
വിദ്യാര്ത്ഥിയില് നിന്നും ഒരു അദ്ധ്യാപകന് ആകുന്നു, ഒരു കൂട്ടം നല്ല വിദ്യാര്ഥികളെ കിട്ടുന്നു,
കൂട്ടുകാരൊക്കെ പല പല സ്ഥലങ്ങളില് ജോലിക്ക് കയറുന്നു, അവരുടെ കൂടെ കറങ്ങുന്നു,
കോളേജില് മാഗസിന് എഡിറ്റര് ആകുന്നു, ന്യൂസ് ലെറ്റര് എഡിറ്റര് ആകുന്നു, നാഷണല് സെമിനാറിന്റെ പ്രിന്റ് ഡിസൈനര് ആകുന്നു,
കോളേജില് രണ്ടു തവണ ഐ.എസ്.ടി.ഇ. ട്രെയിനിംഗ് പങ്കെടുക്കുന്നു,
കുട്ടികളുടെ കൂടെ ടൂര് പോകുന്നു, അതൊക്കെ ആസ്വദിക്കുന്നു,
ഒരു ക്യാമറ സ്വന്തമാക്കുന്നു, മൊബൈല് വാങ്ങുന്നു,
കുറെ സിനിമകള് കാണുന്നു, കുറെ പുതിയ അനുഭവ പാഠങ്ങള് നേടുന്നു,
ആദ്യമായി ഗോള്ഫ് ബോള് വാങ്ങുന്നു, അതിനെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്ത്ത് സൂക്ഷിക്കുന്നു,
1000 ട്വീറ്റ് തികയ്ക്കുന്നു, ഫേസ് ബുക്കില് അക്കൗണ്ട് തുടങ്ങുന്നു,
പോണ്ടിച്ചേരിയില് പോയി ഫുഡ് പോയിസണ് അടിച്ചു പണ്ടാരമടങ്ങി കിടക്കുന്നു,
കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ പിറന്നാള് ആഘോഷിക്കുന്നു,
പിന്നെ ഇതാ ബ്ളോഗ് എഴുതുന്നു...
നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്ക് എടുത്താല് ...? ഏറ്റവും പ്രത്യക്ഷമായ നഷ്ടം എന്റെ വാച്ച് ആണ്. ബംഗ്ളൂരില് നിന്നും 70 രൂപ കൊടുത്ത് ഒരു വാച്ച് വാങ്ങി. അത് വാങ്ങിയപ്പോള് നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്ന വാച്ച് ഓട്ടം നിര്ത്തി (അസൂയ) .. പിന്നെ പുതിയ വാച്ച് ആയിരുന്നു കൂടെ. 70 രൂപയുടെ വാച്ച് 70 ദിവസം തികയും മുന്പേ തന്നെ അതിന്റെ തനിനിറം കാണിച്ചു - അതിന്റെ കണ്ണാടി പൊട്ടി. എന്നാലും സാരമില്ല, പോകുന്നത് വരെ പോകുമല്ലോ എന്ന് കരുതി കെട്ടി. പിന്നെ ഒരു ദിവസം ഞാന് ചിപ്സ് തിന്നു കഴിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് സെക്കന്റ് സൂചി ഇളകി എന്റെ പാന്റില് കോര്ത്തിരികുന്നു. അങ്ങനെ അത് പോയി. ഇനി രണ്ടു സൂചി മാത്രം. രണ്ടു ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോള് സ്ട്രാപ്പിലെ പിന് ഊരി എവിടെയോ പോയി. വീട്ടിലെത്തുമ്പോള് പിന് ഇല്ലാത്ത സ്ട്രാപ്. അടുത്ത ദിവസം സ്ട്രപ്പിന്റെ അറ്റത്തുള്ള റിംഗ് പോയി.
ആ പാവം ഇപ്പൊ വെറുതെ ഇരിക്കുകയാണ്. ആകെ രണ്ടു സൂചിയും, കെട്ടാന് പറ്റാത്ത സ്ട്രാപ്പും മാത്രം ബാക്കി. എന്നാലും അത് കൃത്യമായി കറങ്ങുന്നുണ്ട് ... ആ കാര്യത്തില് നോ വിട്ടുവീഴ്ച.
അടുത്ത വര്ഷത്തേക്ക് ഞാന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം ഉണ്ട് - അടുത്ത വര്ഷം എങ്കിലും "കിലുക്കം" സിനിമ കാണണം. ജീവിതത്തില് ഇതുവരെ കാണാന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. കേള്ക്കുന്നവര് കളിയാക്കും. ടി.വിയില് വരുമ്പോള് ഒന്നുകില് മറക്കും, അല്ലെങ്കില് കറണ്ട് പോകും, അതുമല്ലെങ്ങില് ഞാന് ഉറങ്ങിപ്പോകും. ഡി.വി.ഡി വാങ്ങാന് എവിടെ പോയാലും ഒരേ മറുപടി - "അയ്യോ ഒരു പത്തു മിനുട്ട് മുന്പാണ് ലാസ്റ്റ് ഡി.വി.ഡി പോയത്" എന്ന്. ഇനി ഞാന് ഒന്ന് തീരുമാനിച്ചു - ഞാന് സ്വന്തമായി വാങ്ങുന്ന ഡി.വി.ഡി ഇട്ടു മാത്രമേ ഞാന് കിലുക്കം കാണുള്ളൂ. കട്ടായം.
കൂടുതല് പ്രതീക്ഷകളും പ്രതിജ്ഞകളും പിന്നാലെ....
അതുവരേക്കും ബൈ...!
(എങ്ങനെ ഉണ്ട് ...? അതാണ് സാഹിത്യം...!)
ഈ വര്ഷം ജീവിതത്തില് എന്തൊക്കെ ഉണ്ടായി? അതൊക്കെ കണ്ടുപിടിക്കണം. അതിനുള്ള സമയം കൂടിയാണ് ഓരോ ഡിസംബര് മാസവും.
അടുത്ത വര്ഷത്തേക്ക് പുതിയ പുതിയ പ്രതിജ്ഞകള് എടുക്കാനുള്ള സമയം ആണ് ഡിസംബര് (ആ പ്രതിജ്ഞകള് തെറ്റിക്കാനുള്ള മാസം ആണ് "ജനുവരി")
ഈ കഴിയാന് പോകുന്ന വര്ഷത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് ...
വിദ്യാര്ത്ഥിയില് നിന്നും ഒരു അദ്ധ്യാപകന് ആകുന്നു, ഒരു കൂട്ടം നല്ല വിദ്യാര്ഥികളെ കിട്ടുന്നു,
കൂട്ടുകാരൊക്കെ പല പല സ്ഥലങ്ങളില് ജോലിക്ക് കയറുന്നു, അവരുടെ കൂടെ കറങ്ങുന്നു,
കോളേജില് മാഗസിന് എഡിറ്റര് ആകുന്നു, ന്യൂസ് ലെറ്റര് എഡിറ്റര് ആകുന്നു, നാഷണല് സെമിനാറിന്റെ പ്രിന്റ് ഡിസൈനര് ആകുന്നു,
കോളേജില് രണ്ടു തവണ ഐ.എസ്.ടി.ഇ. ട്രെയിനിംഗ് പങ്കെടുക്കുന്നു,
കുട്ടികളുടെ കൂടെ ടൂര് പോകുന്നു, അതൊക്കെ ആസ്വദിക്കുന്നു,
ഒരു ക്യാമറ സ്വന്തമാക്കുന്നു, മൊബൈല് വാങ്ങുന്നു,
കുറെ സിനിമകള് കാണുന്നു, കുറെ പുതിയ അനുഭവ പാഠങ്ങള് നേടുന്നു,
ആദ്യമായി ഗോള്ഫ് ബോള് വാങ്ങുന്നു, അതിനെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്ത്ത് സൂക്ഷിക്കുന്നു,
1000 ട്വീറ്റ് തികയ്ക്കുന്നു, ഫേസ് ബുക്കില് അക്കൗണ്ട് തുടങ്ങുന്നു,
പോണ്ടിച്ചേരിയില് പോയി ഫുഡ് പോയിസണ് അടിച്ചു പണ്ടാരമടങ്ങി കിടക്കുന്നു,
കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ പിറന്നാള് ആഘോഷിക്കുന്നു,
പിന്നെ ഇതാ ബ്ളോഗ് എഴുതുന്നു...
നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്ക് എടുത്താല് ...? ഏറ്റവും പ്രത്യക്ഷമായ നഷ്ടം എന്റെ വാച്ച് ആണ്. ബംഗ്ളൂരില് നിന്നും 70 രൂപ കൊടുത്ത് ഒരു വാച്ച് വാങ്ങി. അത് വാങ്ങിയപ്പോള് നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്ന വാച്ച് ഓട്ടം നിര്ത്തി (അസൂയ) .. പിന്നെ പുതിയ വാച്ച് ആയിരുന്നു കൂടെ. 70 രൂപയുടെ വാച്ച് 70 ദിവസം തികയും മുന്പേ തന്നെ അതിന്റെ തനിനിറം കാണിച്ചു - അതിന്റെ കണ്ണാടി പൊട്ടി. എന്നാലും സാരമില്ല, പോകുന്നത് വരെ പോകുമല്ലോ എന്ന് കരുതി കെട്ടി. പിന്നെ ഒരു ദിവസം ഞാന് ചിപ്സ് തിന്നു കഴിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് സെക്കന്റ് സൂചി ഇളകി എന്റെ പാന്റില് കോര്ത്തിരികുന്നു. അങ്ങനെ അത് പോയി. ഇനി രണ്ടു സൂചി മാത്രം. രണ്ടു ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോള് സ്ട്രാപ്പിലെ പിന് ഊരി എവിടെയോ പോയി. വീട്ടിലെത്തുമ്പോള് പിന് ഇല്ലാത്ത സ്ട്രാപ്. അടുത്ത ദിവസം സ്ട്രപ്പിന്റെ അറ്റത്തുള്ള റിംഗ് പോയി.
ആ പാവം ഇപ്പൊ വെറുതെ ഇരിക്കുകയാണ്. ആകെ രണ്ടു സൂചിയും, കെട്ടാന് പറ്റാത്ത സ്ട്രാപ്പും മാത്രം ബാക്കി. എന്നാലും അത് കൃത്യമായി കറങ്ങുന്നുണ്ട് ... ആ കാര്യത്തില് നോ വിട്ടുവീഴ്ച.
അടുത്ത വര്ഷത്തേക്ക് ഞാന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം ഉണ്ട് - അടുത്ത വര്ഷം എങ്കിലും "കിലുക്കം" സിനിമ കാണണം. ജീവിതത്തില് ഇതുവരെ കാണാന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. കേള്ക്കുന്നവര് കളിയാക്കും. ടി.വിയില് വരുമ്പോള് ഒന്നുകില് മറക്കും, അല്ലെങ്കില് കറണ്ട് പോകും, അതുമല്ലെങ്ങില് ഞാന് ഉറങ്ങിപ്പോകും. ഡി.വി.ഡി വാങ്ങാന് എവിടെ പോയാലും ഒരേ മറുപടി - "അയ്യോ ഒരു പത്തു മിനുട്ട് മുന്പാണ് ലാസ്റ്റ് ഡി.വി.ഡി പോയത്" എന്ന്. ഇനി ഞാന് ഒന്ന് തീരുമാനിച്ചു - ഞാന് സ്വന്തമായി വാങ്ങുന്ന ഡി.വി.ഡി ഇട്ടു മാത്രമേ ഞാന് കിലുക്കം കാണുള്ളൂ. കട്ടായം.
കൂടുതല് പ്രതീക്ഷകളും പ്രതിജ്ഞകളും പിന്നാലെ....
അതുവരേക്കും ബൈ...!
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
കോളേജ് ജീവിതം കഴിഞ്ഞതിനു ശേഷം ഞങ്ങള് തിരുവനന്തപുരത്തു താമസിക്കുന്ന കുറെ സുഹൃത്തുക്കള് മിക്കവാറും അവധി ദിവസങ്ങളില് ഒത്തുകൂടുകയും, സിനിമ ക...
-
മഴയെ സ്നേഹിച്ച പെണ്കുട്ടി. ഓരോ തവണ മഴ പൊഴിയുമ്പോഴും അവള് മതിമറന്നു സന്തോഷിച്ചു. ഓരോ തുള്ളി മഴയും അവളുടെ മനസ്സില് ആയിരം മുത്തുകള് വാരി...
-
അടുത്തിടെയാണ് ഒരു തവളയുടെ ഫേസ്ബുക്ക് പ്രൊഫൈല് ശ്രദ്ധയില്പ്പെട്ടത്. ഓപ്പണ് ചെയ്തു നോക്കിയപ്പോള് കൌതുകമുളവാക്കുന്ന കുറെയേറെ പോസ്റ്റുകള...
